Özellikle Kızılay Konur Sokak çekimleri çok doğaldır. Her daim kalabalık olan bu noktada birçok filmde rastladığımız, ilgisizce kadraja girmeye çalışan, uzaktan donup kalmışçasına çekimi izleyen kişileri görmek mümkün değildir.





Yine yakın bir nokta olan Atatürk Bulvarı üzerinde bulunan ve o tarihte Orman Bakanlığı olan bina önünde gerçekleştirilen çekimlerde, o noktanın yoğun (memur) kalabalığı içinde kayınçosunu bekleyen Kemal Sunal akıp giden kalabalıktan tek bir kişinin bile bir kez kafasını çevirip bakmasına neden olmaz.

Arka masalardan birinde bir müşteri maraza çıkartmıştır ama görevliler duruma anında müdahale ederek diğer müşterilerin rahatsız olmasını ve ilgilerinin dağılmasını önlemek için adamın ağzını da kapatarak hızla dertop edip vestiyere doğru götürürler.



Anlarız ki hesaba bir itiraz söz konusudur ama buralarda kendi düşen ağlamamaktadır. Bugay büyük olasılıkla şahit olduğu bir anı bize yine dil ustalığını konuşturarak aktarır. Görevlilerden birinin adama hitap edişi tıpkı David Lynch’in Blue Velvet (Mavi Kadife, 1986) filminde perdeye ‘yansıyan’ karanlığın cisim bulmuş halidir: “Konuşma ibne, boğarım. Masana karı çağırırken iyi miydi? (parayı zorla cüzdanından alır) Hade siktir, hade”.






Yeni gerçekçilik kurallarına uygun bir biçimde Mehmet’in ayakta kalma çabalarının birer parçası olan çakmak tamirciliği ve inşaatlarda denenen amelelik sahneleri Kızılay’ın orta yerinde ve o tarihlerde hızla dolma yolunda ilerleyen Gazi Osman Paşa semtlerinde çekilen sahneler gerçek mekân kullanımları açısından oldukça etkileyicidir.